رله برد

رله برد یکی از تجهیزات پراستفاده و مهم در اتوماسیون صنعتی بوده و با توجه به قیمت کمتر، نصب راحت‌تر و …. جایگزین رله‌های ریلی شده است. مواردی در ساخت رله برد وجود دارد که وجود یا عدم وجود هریک علاوه بر تأثیر بر قیمت تمام‌شده، بر کیفیت و طول عمر محصول نیز اثرگذار است. برخی از این موارد به‌راحتی قابل‌تشخیص است و بعضی را چنانچه شما نپرسید، فروشنده یا تولیدکننده هم نخواهند گفت. تلاش کردیم که موارد به ترتیب اولویت نوشته شود. در ادامه این موارد را با هم بررسی خواهیم کرد:

پارامترهای اولیه در انتخاب رله برد

ولتاژ ورودی: ولتاژ هر رله برد وابسته به رله روی آن است. رله‌ها در ولتاژهای ۱۱۰،۴۸،۲۴،۱۲،۵ و ۲۲۰ ولت تولید می‌شوند. همچنین ولتاژ تحریک می‌تواند AC یا DC باشد. ولتاژ ورودی با نام‌های دیگری همچون ولتاژ تحریک رله برد یا ولتاژ تغذیه رله برد نیز نامیده می‌شود.
جریان کنتاکت‌ها: هم‌اکنون رله‌ها در آمپراژهای ۲۰،۱۶،۱۰،۷،۶،۵ و ۲۵ آمپر تولید می‌شوند. دقت کنید که این آمپراژها برای بار اهمی است و برای بارهای سلفی یا خازنی (مثل موتور، شیر برقی، ترمز، روشنایی و ….) این آمپراژ تا حدود ۸۵% افت می‌کند. یعنی رله ۱۶آمپر فیندر برای بار سلفی حداکثر می‌تواند ۲.۵ آمپر جریان دهد و جریان کشی بیش از آن باعث ذوب شدن کنتاکت خواهد شد.
تعداد کانال: رله بردها معمولاً در تعداد ۱۲،۸،۶،۴،۲ و ۱۶ کاناله تولید می‌شوند. منظور از تعداد کانال، تعداد رله‌های موجود روی برد است.
رنج ولتاژ خروجی: به رله‌های معمول در بازار حداکثر می‌توانند تا ۳۰ ولت DC یا ۲۵۰ ولت AC به کنتاکت آن‌ها متصل نمود و از حداکثر جریان نامی کنتاکت ها، با اتصال بار استاندارد استفاده کرد. منتها این به این معنی نیست که شما نمی‌توانید ولتاژ ۴۸ولت DC یا ۳۸۰ ولت AC را به کنتاکت متصل کنید، شرکت‌های معتبر سازنده رله نظیر فیندر، جداول و نمودارهایی به همین منظور دارند و در صورت اتصال ولتاژهای بالاتر، جریان کمتری باید از کنتاکت کشیده شود تا رله آسیب نبیند. به‌عبارت‌دیگر حداکثر توان رله لحاظ گردد.